Γράφει ο Παναγιώτης Παπακωστόπουλος
Όταν ένας κλάδος βάζει απο την τσέπη του λεφτά και το κράτος δεν πληρώνει αυτά που του οφείλει, τότε δίκαιες είναι οι διαμαρτυρίες και η διεκδίκηση των οφειλομένων. Σε αυτό συμφωνούμε απόλυτα με τον εκπρόσωπο των...
φαρμακοποιών κ. Λουράντο, αν και στην ίδια και χειρότερη θέση βρίσκονται και άλλοι κλάδοι. Ας κάνουμε όμως μια υπόθεση για να περάσουμε σε ένα ζήτημα που έχει να κάνει με βασικές επταγές του Συντάγματος , με την λογική, με την στρέβλωση λειτουργίας της αγοράς, με την ευνοιοκρατία και τους αποκλεισμούς. Ρωτάμε λοιπόν ευθέως τον κ. Λουράντο: Υποθέτουμε οτι αύριο εξοφλεί στο ακέραιο τις υποχρεώσεις του προς τους φαρμακοποιούς το κράτος. Το πρόβλημα σας κ. Λουράντο λύνεται. Δεν λύνεται όμως η προνομιακή αντιμετώπιση του επαγγελματος των φαρμακοποιών απο την πολιτεία. Το ιδιότυπο καθεστώς λειτουργίας του κλάδου σας που αποτρέπει στα νέα παιδιά να δηλώνουν στις εισαγωγικές εξετάσεις την φαρμακευτική σχολή και σε πτυχιούχους φαρμακοποιούς να μην μπορούν στην αγορά που θέλουν. Τό βρίσκεται σωστό αυτό κ. πρόεδρε; Δεν έχουν το δικαίωμα στις ίσες ευκαιρίες όλοι; Τα απαγορευτικά της περιχαράκωσης των συντεχνιακών συμφερόντων σας στην ελεύθερη οικονομία δεν παραβιάζουν τις βασικές αρχές της; Αν εσείς κ. Λουράντο είχατε μόλις τελειώσει τις σπουδές σας και οι γονείς σας ήταν φτωχοί βιοπαλαιστές θα μπορούσατε να ανοίξετε φαρμακείο σε μία πόλη της επιλογή σας; Οχι, δεν θα μπορούσατε γιατί δεν θα σας το επέτρεπαν τα πληθυσμικά κριτήρια. Διότι το επάγγελμα δεν είναι απλά κλειστό, είναι λουκεταρισμένο. Είναι πριβέ μόνον για γόνους και πλουσίους. Τα πληθυσμιακά κριτήρια όμως είναι το λιγότερο. Ενδεχομένως και άνευ σημασίας υπο την έννοια οτι η πολιτεία κρίνει οτι συντρέχουν σοβαροί λόγοι. Η προνομιακή πρόκληση συνίσταται στο εξής: Όποιος πτυχιούχος φαρμακευτικής είναι γόνος φαρμακοποιού, με το κόλπο της συστέγασης μπαίνει στην επιχείρηση- όχι στην άδεια- του υπο συνταξιοδότηση γονέα του. Σημειώνουμε εδώ οτι η άδεια είναι προσωποπαγής, δηλαδή δεν μεταβιβάζεται, δεν κληρονομείται.
Βγαίνοντας όμως στη σύνταξη ο γονέας παραδίδει την άδεια και αντί της αυτόματης διάλυσης της συστέγασης και το κλείσιμο του φαρμακείου, έρχεται το κράτος και δίνει το δικαίωμα στον συστεγαζόμενο γόνο να λειτουργήσει το φαραμακείο με την δική του άδεια. Ο γόνος χωρίς να καταβάλλει ούτε ένα ευρώ, κληρονομεί φαρμακείο που έπρεπε να κλείσει. Απο την άλλη όποιος έχει λεφτά ακολουθεί την ίδια μέθοδο της συστέγασης με τον υπο συνταξιοδότηση φαρμακοποιό με την διαφορά οτι πέφτει το πακέτο. Ποιοί αποκλείονται;
Οι φτωχοί και μή γόνοι. Για τους οποίους η συντεχνία προτείνει να ψάξουν να βρούν χωριά και βουνά. Είναι λογική αυτή κ. Λουράντο; Δηλαδή επειδή η συντεχνία βολεύτηκε τα παιδιά των φτωχών πρέπει να φορτώσουν βαλίτσες; Και γιατί να μην πάνε οι γόνοι και οι παραλήδες με τις βαλίτσες στον ώμο; Φτωχοί, γόνοι και πλούσιοι δεν πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα; Δεν πρέπει να υπάρχουν κανόνες διασφάλισης της αξιοκρατίας και των ίσων ευκαιριών για όλους; Πως μπορεί να γίνει αυτό; Πολύ απλά. Θελουν πληθυσμιακό κριτήριο οι φαρμακοποιοί; Να παραμείνει. Να κλείνει όμως το φαρμακείο με την συνταξιοδότηση και με αξιοκρατική αξιολόγηση - τον τρόπο να τον βρεί το κράτος-να δίνεται η άδεια λειτουργίας στο ίδιο σημείο σε όποιον πτυχιούχο έχει προτεραιότητα με βάση τις προυποθέσεις που θα θέσει η πολιτεία. Το θέλουν αυτό οι φαρμακοποιοί; Το θέλει ο κ. Λουράντος; Αμ δεν το θέλουν. Ξεβολεύονται οι γόνοι και σταματούν τα πιπικίνια.
ΥΓ Καλοδεχούμενη η απάντηση του κ. Λουράντου και κάθε φαρμακοποιού. 
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου